________________________________________________________



...

....dotarłem do nieba..., na górze za miastem. Pachnące latem łąki poniosły mnie tam...., i zostawiły z wyrokiem skazującym na wieczne JA...

Stara chata…., zaniedbany nad nią cieknie dach
Kiedyś młoda pani tam mieszkała i jeden pan
Na tym dachu pokruszony komin, jak wędrowny stary dziad
Więc ten pan i ta pani, marzeniami zdobywali świat

Pozbawione okien ściany, w oślepioną spoglądają dal
Tam w tej dali, gdzieś ich wnuki odciskają własny ślad
Drzwi z zawiasów oberwane w progu zardzewiały gar
Nie ma komu już gotować na zegarze zastygł czas.

Piąta nad ranem, jeszcze o tym nie wiedziałem
Obudziłem się, grała w pamięci muzyka
Myśli wirowały jakby jeszcze nie poszły spać
Ubrałem swe ciało w najpiękniejszy strój poranka

Bose stopy smakowały poranną rosę
Tylko pierwsze kroki były nieudanie zaniedbane
Nasycony zapachem prozy poległem wśród chabrów
Maków, rumianków i wszech panujących traw

A tam, niedaleko torów gdzie zawiadowca stacji
Dobrze wie kiedy nadjedzie kolejny wagonów skład
Gdzie nowe domy a zamiast sadów samochody,
Tam zagubiony w zaroślach zasnął świat

Stara zagroda, nie pamięta już kto o nią dbał
Jakiś składzik z wyrwanymi drzwiami, jakiś gar i dzban
I wychodek starowinka, wykrzywione boki dwa
Stara chata, pokruszony komin wspiera biedny dach

Ilu ludzi ile zwierząt tam dożyło swoich lat
Ile świąt, ile modlitw: o by Bóg zdrowie dał
Ile rozstań i powrotów, ile listów i odwiedzin,
Ile śmierci i narodzin, gdzie są teraz tamte dzieci

I gdy przed nią na obrazie chcę odtworzyć tamten czas
Kiedy wiatr kroplami deszczu twarz owiewa
Słyszę szepty że po torach do Zwierzyńca pociąg gna
i huczy już w kominie, aby gościom przy obiedzie ciepło dać.

Za miastem rozległa polana. Znasz ją dobrze.
Obrosła drzewami okrywa tych co byli przed tobą.
Są prawi, roztropni, starcy i dzieci,
są także matki, żołnierze, poeci.

Ludzie mądrzy i durni, zwykli i wielcy,
nad nimi w kamieniach wykute daty życia i śmierci.
Lekarze, złoczyńcy, wszyscy tłumnie,
zdrowi i chorzy dziś w trumnie lub urnie.

Teraz pod ziemią, bez twarzy, rzęs i powiek,
oczy pełne żalu, lecz łez pozbawione
sczytują w pamięci zapisane życiem księgi
te czyny, grzechy, których nie odpuścił spowiednik.

Pierwszy to „Pycha” miażdżąca niepokornych i słabych
nad wszystko wyniosła, oślepia w blaskach sławy.
Myśleli, że wyższość nad innymi doda im chwały,
lecz ona uwielbia tych, co mają się za doskonałych.

Drugi to „Chciwość”, co gromadzi bez miary,
choć nadmiar już dawno oczy i gardła zadławił.
Zawsze muszą mieć więcej od każdego
a jeśli nie mają, to strzegą, by się nikt nie dowiedział.

Trzeci to „Nieczystość” co życie omamia
w kłamstwie i w zmowie po cichu wabi i się zakrada.
Pożądaniem kłóci cnotę i prawdę z rozumem,
a kłamstwem usprawiedliwia, zdradza i ostatecznie morduje.

„Zazdrość”, to czwarty grzech, groźny jak zaraza
we śnie i na jawie w spokoju żyć nie pozwala.
Stwarza złudzenia chore, zatrute, na wskroś bolące,
przez nią cierpisz i krzywdzisz osoby ci sprzyjające.

„Piątym”, nieumiarkowanie, gdy jedzeniem i piciem przesyty
myślisz jak zmieścić to co zostało, nim inny ktoś resztę przechwyci.
I niszczysz swoje ciało teraz dla duszy ukryte,
ślepniesz na widok tych, którym z głodu nie jest dane życie.

„Gniew” podnosi ciśnienie, to szósty grzech oczywiście,
ale nie zawsze jest grzechem, gdy sumienie masz czyste.
Na przykład, gdy domagasz się prawdy i szczerości
to co innego niż obraza, którą kierują impulsy zazdrości.

„Lenistwo” to grzech ostatni - ale nie mniej ważny - tyle powiem
Chciałbyś, ażeby za ciebie wszystko zrobił jakiś inny człowiek
Ale gdyby nie praca i chęć stworzenia czegoś nowego,
gdyby nie to - nie było by nas i dnia siódmego.

I tych o których wspomniałem dzisiaj z pewnej przyczyny,
tych, co zabrali ze sobą marzenia, wizje, doktryny
i podróże do miejsc, do których w myślach dążyli
I również tego, który pozostawił „Tramwaje na pustyni”.

Piotrowi F.– J.D.

Jaki jest czas najgorszy a może najlepszy na śmierć ?
Takie pytanie, takie ogarnia mnie zamyślenie
Czy latem w upalny dzień ? czy w jesienny chłodny deszcz ?
Czy może lepiej po cichu konać w ciemnościach ?
Z dala od bliskich, poza domem, bezbarwnie w szarościach
- Z resztą, co za różnica, gdy już wiesz, że przyszła pora.

Śmierć nie jest wybredna, nie wybiera pomiędzy roku porami
Panoszy się jak bezwzględna dama, między nami - śmiertelnikami.
Bo cóż my możemy, gdy z góry życie ukartowano nam szare
W pijanych wizjach, na scenie życia, odgrywamy role zmyślane.
W blaskach świateł sukcesów, byle z dala, byle dalej od ciemności
Byle nie stracić tej zuchwałości, którą może zmyć jedna kropla deszczu..

No właśnie, było to dawno, pamiętam jak zmoczony deszczem
A była to ... niech sobie przypomnę ..., no tak, późna jesienna pora,
Szedłem drogą, w gęstym lesie, w mrocznych ciemnościach
Wracałem do domu, sam, pośród ogromnych drzew, wystraszony na śmierć.
I nie dziwcie się, bo wtedy wszystko można sobie wyobrazić, wymyślić
Stworzyć obłędne obrazy i zbłądzić na zawsze w nieskończonej odchłani szarości

Ale nie dla mnie te wątpliwości, te zmory, niepewność jutra w bezdusznej szarości
Nie dla mnie parasol pomiędzy głową a chmurą chroniący przed deszczem
To wszystko to tylko, tak mniemam, mary nieuzasadnione, zmyślone
Najważniejsze, nim będzie za późno, nim padnie słowo kluczowe, zastanowić się w porę
Czy warto w lęku czekać, z myślą zwlekać i drżeć ze strachu na myśl na cios śmiertelny
Czy lepiej w blasku - naprzeciw ciemności

No cóż, skoro taka moja filozofia o blaskach życia i jego ciemnościach
To nie dziwcie się, że wszystko co kruche, nietrwałe widzę w szarościach
Może tam gdzieś, a wierzę że coś takiego jest, będzie kolorowo po śmierci
Będę biegać jak dziecko, po kałużach ze złotych deszczy
I każdy dzień będzie jak ta nasza wymarzona jesienna złota pora.
Tak to widzę, tak myślę i tak piszę zamyślony w rozmyślaniu.

Wiem, że wiecie, więc nie ukrywam że to wszystko zostało zmyślone
Że ten strach przed śmiercią i te lasy a w nich stwory w ciemnościach
Mogą nie robić na Was większego wrażenia, ale na każdego w końcu przyjdzie pora
No bo pomyśl, zwłaszcza jesienią w mokrej, chłodnej, mglistej szarości
Gdy, huragany, powodzie, chmurne niebo okryje peleryną z piorunów i z deszczy
Łatwo się dostać, oczywiście przypadkiem w ramiona śmierci

TORNADO

No i cóż śmierci Ty moja, i o Tobie ma wizja zmyślona
W szeleście deszczu, cierpliwie czekasz ukryta w ciemnościach
Tulisz mnie szarym spojrzeniem, i czekasz na znak, że już pora.